Wist je dat?

Bismillaah (In de naam van Allaah)

Wist je dat:

- Er heel veel Marokkanen wonen in Egypte?

- Ik nog geen enkele Marokkaanse restaurant heb gevonden!?

- De honden hier bang zijn voor Marokkanen? (In NL omgekeerd!)

- De mensen hier houden van Marokkanen en de Algerijnen haten? (wat voetbal wel niet doet!)

- De Egyptische mannen 2-3 Marokkaanse vrouwen uit Marokko hebben? (getrouwd!)

- Ik nog geen enkele Egyptenaar ben tegen gekomen die maar 1 vrouw heeft, behalve één?

- De Marokkanen hier heel eerlijk zijn en zich goed gedragen? (niet te geloven eh)

- De reputatie die Marokkanen in NL hebben, dat de Somaliërs die hier in Egypte hebben?

- 1 euro, ongeveer 8.5 Egyptische djinayh is?

- Je van 20 djinayh per dag erg luxe leeft?

- De Egyptenaren bijna nooit wisselgeld hebben als je met briefjes aankomt!

- Dat een Marokkaan het toch wint van een Egyptenaar als het op onderhandelen over de prijs aan komt?

- De Egyptenaren 'gellie gallie' zeggen als je wilt betalen, maar ze het niet menen?

- De mensen erg aardig zijn tegen de armen en bedelaars?

-Leraar Engelse taal erg goed verdiend hier

- De Egyptenaren denken dat ze Engels kunnen, maar alsjeblieft zeg!

- De Egyptenaren hele goede acteurs zijn?

- De Egyptenaren nooit vechten, alleen schreeuwen een uur tegen elkaar en dan klaar?

- Behalve de boeren uit het zuiden, die vechten niet... die maken dood!

- Ik mij Egyptenaar voel als ik verwelkomt wordt bij de kassa, maar Marokkaan als de kassa open gaat?

-De muggen je niet laten slapen 's nachts? (pfff ze zijn echt goed in verstoppertje spelen, behalve dat ze doodgaan bij 'buurt-vrij')

- De honden 's nachts blaffen? (schoen vanuit je raam gooien helpt niet)

- De winkels tot 1 uur in de nacht open zijn, en sommigen zelfs 24/7 in onze straat

- kleine kinderen van 13 in een auto rijden

- Elke dag koken niet mee valt

- De groenten en fruit hier echt vers zijn en veel wegen

- Er heel veel geleerden zijn in Egypte

- Kleine kinderen echt schattig zijn in Egypte

- Je hier niet alles kan eten, wat je gewend was te eten in NL

- Er zoveel barakah in tijd zit, dat je gewoon niet weet wat je in bepaalde uren moet doen (in NL vliegt de tijd)

- Ik nu eindelijk begrijp waarom de ambtenaren van overheid instanties achter kogelvrije glas werken

En wist je dat....

kijk altijd in een gebouw!

Bismillaah (in de naam van Allaah)

Op een dag werd ik ziek in Egypte, iets dat ik niet snel zal vergeten. Soms wordt je van de kleinste dingen ziek. NOOIT eten bewaren in de koelkast, is het advies.

Als ik terug kijk, dan is het een wonder, dat ik niet ziek werd van al dat giftige kraanwater dat ik heb gedronken. Of dat half gare vlees van de straten. Zelfs niet de zure melk met rijst, dat echt dodelijk smaakte. Nee, niks van al dat eten die ik buiten eet. Zelfs de bacterie bommen van een sandwich die ik dagelijks at, bleek mijn lichaam imuum tegen te zijn. Dit maakt jou achteloos en je durft elke keer een stapje verder te zetten. En nee, het ging niet zo ver dat ik uit vuilnisbakken en containers durfde te eten. Wel had ik de Egyptische sandwiche ontdekt.

De inhoud van deze ' egyptische sandwiches' die een paar eurocent kosten, wordt in olie gekookt dat geen verversing kent. Toen een broeder mij het broodje zag eten, zei hij vol schrik: 'Brother, you know how they made that... The oil is black!' En toen hij mijn mond richting het broodje zag gaan zei hij, alsof hij de hoop op mijn volgende seconde had opgegeven: 'Allaah's with you', hoofdschuddend.

Het afwegen tussen mogelijk doodgaan of genieten van dit broodje waar jij je in Nederland bont aan blauw aan betaald, was zoals een wenkje van het oog. En het weggooien van het broodje is iets wat tegen mijn natuur in gaat. Dat broodje, waar mensen in Afrika ' U' tegen zeggen. Dat broodje is brood, hetgeen bij berbers heilig is en waarvoor je klappen op je achterhoofd hebt gehad omdat je perongeluk op een broodkruimel stapte thuis. Kan je voorstellen! Weet je wel wat brood is en hoe belangrijk brood is? Het heeft zo veel waarde voor mij!!! Nee Grapje, het ging juist om het geld. Mensen die geld in een geluksput gooien naast mij, horen nooit de 'tik' tegen de bodem.... Dus hoe kan ik dat broodje weggooien, die ik geruild hebt tegen GELD. Alles groeit aan de bomen, behalve geld.

De aangeboren gierigheid die men via de voorouders erft is onvermijdelijk tot uiting gekomen via de genen der gierigheid die de oorlog in de kern van de cellen op DNA vlak wonnen. Het DNA is dus nu puur Z, met een vleugje Ch. Schuldig, tot het tegendeel bewezen is. Maar om te leren, moet je voelen. Snap je nu waarom je zoveel klappen kreeg van je ouders?

Dit keer dus ook. Deze soort broodje kostte mij een flinke trauma. Het broodje is dan ook op de zwarte lijst bij mij. Ik verraad zelfs zijn naam! NOOIT MOET JE TA'MIYYAH BESTELLEN!

Geloof het of probeer het, maar in Egypte ziek worden, is echt niet leuk. Hoewel ik vergeten ben hoe mijn huisarts er in Nederland uitziet, kennen de priveklinieken en apothekers mij hier al te goed. Niet voor niks doe je ervaring op als zelfstandige, zonder moeder of vader om je heen. Zij die het gif van je af pakken, al is het met de hand tot in je maag. De beproeving hier in Egypte is dan ook zwaar, vooral als je omrekent naar euro's. Al het eten is goedkoop.

Ik kocht dus een broodje aka Egyptische sandwich van 75 Qirsh, oftewel 3/4 Djinayh. Dus minder dan een Djinayh voor de rekenwonders onder ons. Wees eerlijk... als broodjes kaas bij de AH 10 cent waren, was je daar elke dag! Het was dus zo goedkoop dat ik, geinspirreerd door meneer Krabs van Spongebob, een voorraad wou aanleggen. Twee nu opeten en eentje in de koelkast tot morgen. Immers wordt je lui van veel eten, en bovendien was dat heen en weer lopen meer een estafette geworden.

Het was juist die ene, die ik genadevol uitstel gaf tot morgen, voordat het vermorzelt zou worden in mij mond. Hij die overnachtte was hij die mij in de rug stak. Hij had allientie gesloten met de vijand, mister ' bacterie' . Vergelijk hem maar met Plankton. Ik at hem dus op in de avond en niet in de ochtend.

In de ochtend werd ik wakker met hevige buikpijn. Een gezonde Marokkaan denkt, ff op de andere kant liggen, en safi weg pijn. Maar ewaa saafi, niks hielp. 8 uur lang lag ik daar half dood op de grond, niet eens op de matras. Het kwam in mij op dat 8 uur lang, NON-STOPhevige pijn, misschien, heel misschien, iets ernstigs kan zijn. Ik herinnerde mij nog een ziekenhuis, dat mooie groene grote letters had. ' Al-Amal hospital' stond op de zijkant. Elke ochtend zie ik hem als ik in de bus naar school zit.

Ik besloot lopend te gaan, want taxi kost geld. Klaar! dan maar dood onderweg naar het ziekenhuis gaan, misschien nog shaheed. Immers had ik ergens gelezen dat als je overlijdt wegens je maag, je martelaar bent. Nog meer reden om geen cent te geven aan die vierwielers. De enige auto's die nog spiegels hebben in Cairo, immers moet je de klant nooit over het hoofd zien met de concurrentie om je heen.

Lopen naar die ziekenhuis dat eigenlijk ver was. Het was een moeilijke reis, wollaah ik hield zelfs mijn handen op mijn buik, wegens de pijn. Maar eindelijk aangekomen bij het gebouw dat een 'ziekenhuis' moest voorstellen, kom ik erachter. Het gebouw ziet er echt nieuw uit, en hij was wit (In Cairo is alles zwart wegens de smog). Ik had... Of nee wacht, luister luister... ik liep de poort verderop binnen, want de deur van de hek van het ziekenhuis was gesloten. Daar stond een bewaker. Ik vroeg hem netjes waar de ingang van deze ziekenhuis was. 'Deze ziekenhuis is allang buiten werking, hij is leeg.' Kreeg ik te horen.

Samen keken we naar het lege gebouw. Hij met herinnerinneringen aan de goede tijden daarin en ik met ogen waarvan het gebouw elk moment kan instorten. SubhanAllaah, ik had nooit de moeite genomen om ERIN te kijken. Die letters op de buitenkant waren ook te mooi en eisen alle aandacht. Wat mooi was van buiten, is leeg van binnen. Geldt ook voor dit wereldse leventje. Onthoudt dat o moslim.

' Je moet naar wijk 4 (ik woon in wijk 10), daar Is een prive kliniek'.

Spijtig, jammer en Schone! Ik was gedwongen om een taxi te nemen. Alleen mij kan dit overkomen. De slag gewonnen, maar niet de oorlog. Ik hield een taxi aan, en deed alsof ik bijna dood ging. Waarom? Taxi's hebben tellers vriend! Ze tellen het aantal kilometers, en ook de tijd! Daar ga je voor dokken. En acteurs dat ze zijn, ze komen aanracen, maar eenmaal erin... alsof je op een ezel bent gestapt. En de teller die gaat dan lachen en die teller laat je niet eens genieten van hetgeen om je heen.

Hij bracht mij netjes, en snel. Op het einde wou hij geen geld aannemen, omdat hij zoveel medelijden met mij had. Tijdverlies. Normaal verlies ik tijd aan vechten over de prijs, vandaag omdat hij 'the good guy' wou uithangen. Dit raakte mijn hart, en ik gaf 'm meer dan normaal. Nu ik dit schrijf, komt het in me op dat hij mij waarschijnlijk heeft geflasht en ik getrapt ben in zijn act. Geen probleem, omgerekend heeft ie maar een euro gekregen.

In het ziekenhuis werd ik van plek naar plek verwezen, met ondertussen de pijn die zijn werking deed tijdens deze minuten. In Egypte is het zo, eerst betalen, dan pas behandeling. Hebben deze mensen dan niet door dat als ik daar doodval, ze meer aan de schoonmaker kwijt zijn om mij naar buiten te vegen, dan wat ik aan die behandeling betaal(omgerekend betaal je 1,50 euro voor een onderzoek).

Ik kreeg een papiertje en mocht wachten op de dokter. De pijn werd vermindert met wat ik om mij heen zag. Mensen waren er echt slecht aan toe, en toch zo aardig. Ze hielpen mij en gaven mij tips. Maar toch, de pijn die ik had. Ik heb twee keer bij de dokter inval gedaan, terwijl ik nog niet aan de beurt was. Geleerd in Marokko, waar het wel lukt. Uiteindelijk mocht ik wachten, en na korte tijd, zie daar mijn naam werd geroepen.

Ik vertelde de dokter gelijk dat ik van Nederland ben. Respect moet je afdwingen. Dan hoeft ze mij ook niet die goedkope medicijnen voor te schrijven of te denken dat ik niks weet van geneeskunde. Ze kon niet rechts, maar ook niet links.

Daarna vertelde ik haar wat ik had, en sinds wanneer. Toen ik vertelde dat ik Ta'miyya had gegeten, schoot zij in de lach. 'Waarom eet je dat dan?' vroeg ze lachend. Natuurlijk, dokter heeft altijd gelijk. Behalve dat je de nodige kennis pas van de dokter te horen krijgt als het te laat is.

Aan de overkant was een apotheek, waar ik naar toe liep. Ik kreeg nog een speciale tip van deze dokter, en hij werkt echt. Als je buikpijn voelt, moet je citroen of limoen uitpersen(het liefst veel) en dat mengen en drinken met thee (hete). Zonder suiker want dat verpest de werking. Het werkt echt, en het is beter dan die drugs dat je krijgt voorgeschreven.

Anti-bioticum een paar dagen, en klaar ik was weer de oude. Ik had buiten eten gebanned, maar dat hield ik maar een week vol. Ik moet meer met mijn vader omgaan die watermeloen voor drie jaar had verbannen. De echte mannen uit de bergen, daar kan je niet aan tippen. Ik heb veel stappen terug genomen, en zet geen stap vooruit totdat ik nadenk. Nu kook ik meer thuis, maar af en toe buiten eten kan geen kwaad. Jullie hebben een tip van de dokter gekregen, maar ik wil jullie ook een tip geven.

Kijk altijd in een openbare gebouw, hoe mooi die ook mag zijn.

Opeens is alles chaos - demonstraties dag 2

In de ochtend, na het ontbijt, werd ik opgehaald door een vriend. Samen zouden wij naar school gaan. Eenmaal aangekomen op de hoofdweg, troffen wij bijna geen vervoer aan, net zoals op de avond van dag één. Er was geen enkele bus te bekennen en na heel lang wachten, besloten wij maar een taxi te pakken als die langs zou komen. We moesten dit keer maar duur naar school, dus samen stappen wij de taxi in.

Tijdens deze rit zijn wij veel te weten gekomen. De taxi chauffeur bracht ons op de hoogte van veel zaken en berichtte ons ook dat hij misschien niet genoeg brandstof had voor tot aan onze bestemming. De pompstations waren namelijk afgesloten en er was geen diesel of benzine. Daarbovenop kwamen wij erachter dat onze telefoons geen bereik hadden. Een simpele oorlogstactiek! Natuurlijk zou meneer de generaal de infrastructuur en communicatie plat leggen. Geen internet, geen telefoon bereik, geen brandstof voor vervoer. Kortom, alles lag stil.

Wij kwamen op school aan, en daar troffen wij maar heel weinig mensen aan. Zelfs veel leraren waren niet gekomen en naar hun dorpen vertrokken. Wie weet... het zou zomaar eens de kant van Libië op kunnen gaan, bedoelende wat daar nu plaatsvindt aan oorlog en verzet. Er werd ons gelukkig nog wel les gegeven door de aanwezige leraren. Ook werd ons verteld dat de school na deze dag zou sluiten, en zij niet exact weten wanneer deze weer open zal zijn. Vakantie!

Na de les vertrokken wij terug naar huis. Thuis aangekomen, zag ik enorme rijen bij de brood bakkerij. En bij de winkels… de schappen zagen er leeg uit.

Wat betreft het brood, dat had niks te maken met dat het op zou kunnen gaan. Het is gewoon heel belangrijk voor de Egyptenaren. Net zoals berbers - die alles met brood moeten eten - brood als heilig zien. De avondklok was ingesteld en om 16:00uur moesten de winkels dicht. Dus wil jij brood of eten, dan koop jij dat vóór vier uur. Alhoewel ik later ontdekte dat veel winkels lak hadden aan deze regel, en nog tot laat open bleven. Maar dat was onze wijk geheimpje… tegen niemand vertellen eh!

Een winkelier informeerde mij dat de grote bedrijven gestopt waren met het verkopen van hun producten en dus gesloten waren. De komende paar weken zal er geen voorraad meer binnen komen. Tijd om voorraad op te slaan. De spinnenweb kasten in de keuken werden gevuld.

Later in de avond moesten wij de straat op met wapens. Denk niet aan bazooka’s en ak-47. Nee, het waren gewoon messen, stokken, etc. Iedereen had wapens, zelfs kleine kinderen liepen met stokken en werden de moed in gepraat door hun moeders en anderen, om vandaag mannen te zijn. Waarom?

Wat bleek er nou? Wij wonen in Swisri B, en Swisri A, de wijk naast ons, werd geplunderd door criminelen. De gevangen waren namelijk los gelaten en leefden zich uit. Alle politie en militair was naar het Tahrir plein, dus er was ‘officieel gezien’ niemand om hen te stoppen. We hoorden getallen als 6000 gevangen, en anderen overdreven het naar 60.000. Wij konden nog weleens de volgende wijk worden.

Nog een simpele oorlogstactiek van meneer de generaal. Natuurlijk! Want dan gaat het volk de demonstranten haten en naar hun wijzen. Door hun krijgen wij geen eten meer! En door hun worden nu onze bezittingen gestolen! Waarom moesten zij nou demonstreren? Zo vergeet je even wie de echte dader is.

Iedereen ging naar buiten, en de straten waren vol met buurtbewoners. De kinderen hadden als taak om door de straten te rennen en mensen naar de plek te leiden, als er iets gebeurde op een plek. Iedereen had nummers uitgewisseld en er werden vele blokkades gezet. Je kon niet van plek A naar plek B, behalve als je zin had om door tien zelfgemaakte douanes heen te gaan, waarin jij jezelf identificeert en misschien zelfs getuige moet halen die voor jou zal getuigen dat je in onze wijk woont. En zo om de tien meter verricht je deze handeling opnieuw, totdat je het spuugzat wordt.

Een groepje van ongeveer 100 criminelen waagde het om in onze wijk te komen, daar, bij een van de wijkgrenzen. Die hebben natuurlijk een regen aan zelfgemaakte molotov cocktails geproefd en een enorme schrik meegekregen, vanwege een achtervolging van een enorme leger buurtbewoners die snel bij elkaar is geroepen door het werk van de kleine kinderen. Zij sloegen op de vlucht en zijn sinds die dag niet meer gezien. Dit was de tijd van takbeer(Allaaho akbar).

Onze buurt bleef veilig en elke avond en nacht namen de jongerende taak van bewaken op zich. Er werd samen gewerkt om alles veilig te houden, want samen sta je sterk. Het bleef ook veilig al7amdolillaah. Net zoals wij één zijn tijdens het gezamenlijk gebed, waren wij één tijdens deze momenten. Maar onthoudt, het is Allaah die ons veiligheid schonk, en onthoudt ook dat de profeet vrede zij met hem en de metgezellen veel ergere dingen hebben meegemaakt, en toch standvastig bleven glimlachend door het leven. Waren wij maar net als hen!

Denken jullie dat jullie het Paradijs zullen binnengaan, terwijl jullie nog niet datgene is overkomen wat degenen vóór jullie is overkomen? Rampen en tegenspoed troffen hen en zij werden zodanig geschokt dat de Boodschapper en degenen die met hem geloofden, zeiden: 'Wanneer komt de hulp van Allaah'? Weet: voorzeker, de hulp van Allaah is nabij. (Koraan, hoofdstuk 2, vers 214)

Opeens is alles chaos - Demonstraties dag 1

Het leven kent ups en downs. Dit is bepaald door Allaah, deal-Wijze, deal-Wetende.Dit keer was het een down, de tijd van dedemonstraties. Een tijdvan veiligheid naar gevaar, vanovervloed naar beperking en van gezond naar ziek.

En Wij zullen jullie zeker beproeven met iets van vrees en honger en vermindering van bezittingen en levens en vruchten. Maar geeft verheugde(goede) tijdingen aan de geduldigen. Degenen die wanneer een ramp hen treft, zeggen: ‘Inna lillaahi wa innaa ilaihi raadji'oen' (Voorwaar, aan Allaah behoren Wij, en voorwaar, tot Hem zullen Wij terugkeren.) (Koraan, hoofdstuk 2, vers 155-156)

En dit keer werd er geproefd van zowel vrees als honger, later zelfs vermindering in bezittingen en levens. Ik begon mijn dag zoals normaal, in de ochtend school en de standaard dagactiviteiten. De dag ervoor was het ook heel normaal en er was geen enkele teken van onrust. In de avond lopen wij, met ongeveer 5 personen, richting de Macdonald. Het eerste wat ons opvalt is dat de autowegen leeg zijn. Geen auto te bekennen, behalve weinig. Dit is iets wat ongelofelijk is in al-Qaahirah (Cairo). We besluiten om dan maar lopend te gaan, wetende dat de Mac zo'n half uurtje lopen zal zijn.

Nadat wij aangekomen zijn bij de Mac, zien wij dat deze filiaal gesloten is. Wij zijn zeer verbaasd en begrijpen er niks van. Vreemd kijken wij elkaar aan, maar al snel heeft iemand onder ons een oplossing. 'Wij lopen gewoon naar de volgende Mac.' Allen akkoord en al lopende, komen wij aan het einde van de straat opeens heel veel mensen tegen. Dit bracht blijdschap en aan de andere kant ook een beetje angst, want het waren niet de type mensen die je onder ‘goed' zou categoriseren.

Wij liepen naar een groepje en begonnen een gesprek. Hetgeen wij vroegen is niet waarom iedereen hier staat, nee! Onze maag sprak en wij vroegen waarom de Macdonald gesloten is!

De man informeert ons dat er een avond klok, die is allang ingegaan. 'Wat doen jullie hier nog?'

SubhanAllaah,dat was een vraag waar wij zelf ook geen antwoord op hadden. Er brak discussie uit tussen ons, terwijl wij niet wisten wat er gaande was.

Van de vijf trokken drie zich terug. Twee gingen verder naar de andere Macdonald. Van sommigen had het verstand dusgewonnen en van anderen de maag. Uiteindelijk bleef ik alleen over, wegens een misverstand over de ontmoetingsplek. Ik besloot om maar alleen naar huis te lopen, en zo snel mogelijk thuis te komen.

Op de terug weg, ging adhaan(gebedsoproep) van het laatste gebed van de dag, namelijk al-‘Ishaa. In Cairo, de stad van de duizenden minaretten, hoef je geen zorgen te maken om een moskee. Ik kwam een moskee binnen en dit was een klein moskeetje. Het was leeg en er zat slechts een jongeman in de moskee en wat kinderen. Ik vroeg hun om de situatie, maar vol wantrouwen stelde hij mij tegenvragen en geen antwoorden op mijn vraag. Nadat ik bleef volhouden, vertelde hij mij dat ik beter niet op straat kon zijn en dat er een avond klok is. Ik bleef de situatie overpeinzen, en we stonden op om te bidden. Dit gaf innerlijke rust en moed en bracht kalmte en helderheid in het denken.

Degenen die gelovigen zijn en wiens harten tot rust komen door het gedenken van Allaah. Weet: door het gedenken van Allaah komen de harten tot rust. (Koraan hoofdstuk 13, verzen 28-29)

Meteen na het gebed zette ik mijn reis voort naar huis.

Eindelijk! Ik hoefde alleen nog maar een hoofdweg op te gaan. Toen ik de hoofdweg opkwam, was mijn weg geblokkeerd. Een enorme menigte dat stond te demonstreren en langzaam mijn kant op leek te komen. Van stilte naar een chaos van geschreeuw. Van lege straten naar een volle weg. Ik keek verbaasd, en besloot dat het niet verstandig was om door de menigte heen te gaan.

Ik moest maar een omweg te maken, wat betekende dat ik niet de hoofdweg kon nemen, maar deze moest oversteken om via zijstraatjes thuis te komen. Van zijstraatje naar zijstraatje.

In de zijstraatjes renden er op een gegeven moment veel mensen tegen mijn richting in, maar ik die al moe was van het lopen, besloot om toch door te lopen. Vooral toen ik één van de renende vroeg waarom er wordt gerend. Het enige wat ik te horen kreeg is ‘ik weet niet'. Dit was dus geen overtuigend antwoord om met hun mee te rennen, wat ik vroeger als marokkaan wel vaak heb gedaan.

Ik liep verder en het bleek gewoon loos alarm te zijn, want er was niks aan de hand. Mensen brengen andere mensen op devlucht om niets en mensen volgen anderen in paniek zonder dat zij weten waarom. Je krijgt gedachtes als' 'willekeurige arrestaties' of 'schietpartij', wantals een menigte jou kant op komt rennen, heb je al snel de neiging om met hun mee te rennen, omdat je denkt dat er gevaar is.

Toen ik in mijn straat was aangekomen, ging ik het huis binnen, waar ik een bezorgde medebewoner aantrof die ons al die tijd probeerde te bereiken maar geen contact kon leggen. Hij bracht mij op de hoogte van wat hij weet en ik bracht hem op de hoogte van wat ik weet.

Wij verbleven de avond samen en later kwam de derde binnen. Nu was het compleet en wij sliepen daarna.

Op zulke momenten vraag je jouwzelf onder andereaf: 'Wat is er precies aan de hand?', 'Hoe ernstig is het?','Wie is met mij en wie is tegen mij?' 'Wat kan ik het beste doen nu?'en'Ben ik nog veilig?' .

En dit was nog maar de eerste dag.

Weekend in een moslimland

Als je aan de winkelende Zaterdag en saaie Zondag van Nederland denkt, dan heb je de plank mis geslagen. Hier in Egypte is het namelijk op Donderdag en Vrijdag weekend, en wat voor één!

Het begint op de Donderdag, eindelijk rust van de intensieve week. Duslekker uitslapen? Vergeet het maar! De moslim heeft pas rust met zijn eerste stap in het Paradijs. Moge Allaah ons dat geven. Maar dit doet niks af aan het plezier van het leven.

De dag begint daarom ook met het ingaan van de tijd voor salaat al-Fadjr rond vier uur in de ochtend. De adhaan(gebedoproep) die omgeroepen wordt, waarop de lichten, in de voormalige donkere straten van Cairo, aangaan om Cairo verlichten. Het is echter het licht van de islaam dat verlicht, moge Allaah dit aan de hele wereld geven. De dag is begonnen hoewel de zon pas over anderhalf uur op zal komen.

In de gevulde moskee komen wij samen om achter de imaam salaat al-Fadjr te bidden. Alle moslims staan achter één imaam. Hun God is één, hun geloof is één en hun harten zijn één. Schouder aan schouder, voet aan voet staan wij samen om de Ene, de Geweldige te aanbidden.

Na het gebed blijven wij zitten in de moskee tot zonsopkomst. Deze tijd wordt gevuld door Koraan, dhikr(gedenken van Allaah), geklets met je buurman en/of vrienden, of achterin de grote moskee sluimerend(half-slapend) liggen.

Nadat de zon is opgekomen rond kwart over vijf in de ochtend, vertrekken wij naar de winkels om wat ontbijt te kopen. Dan ontbijten wij samen gezellig in huis, met gasten of alleen de huisgenoten onder elkaar. De dag wordt gevuld met gezellige activiteiten en bezoeken brengen aan vrienden. De gebeden worden allen in de moskee gebeden en er gaat niks boven deze tijden in de moskee. Familie in Nederland bellen, en je dag is compleet.

In de avond niet vergeten soerat al-kahf(hoofdstuk 18 van de Koraan) te reciteren en de betekenis van de verzen te overpeinzen, dit is een Soennah. Voordat je gaat slapen nog soerat al-Moelk(hoofdstuk 67 van de Koraan) reciteren en dan met een gerust hart slapen, en toch vol spanning wachtende op de volgende dag.

Het weekend kent namelijk als hoogtepunt de Vrijdag. Vrijdag, de beste dag waarop de zon is opgekomen. Dit is een feestdag. De moslim heeft namelijk twee keer per jaar en daarnaast elke week een feestdag. Iedereen met hun mooie kleren, lekkere parfum en klaar om hun geluk te delen met iedereen. Niet voor niks is de Vrijdag de favoriete dag van de bedelaars en behoeftige mensen. Maar niet alleen voor hun, maar voor elke moslim.

De Vrijdagspreek en het gebed zijn als de zonnestraal in vergelijking met het licht van de sterren. Hetgeen waar je al de hele week op wachtte, is er nu eindelijk! Vol plezier huppel je naar de moskee rond salaat al fadjr in de ochtend. Dan in de middag luisteren wij vol aandacht naar wat de imaam zegt tijdens zijn preek. Dan staan wij op voor het gebed, om vervolgens na het gebed samen een pizzaatje te eten. Wederom worden alle vijf de gebeden in de moskee gebeden en de dag gevult met gezelligheid en gedenking van Allaah.

In de avond zwemmen wij in een zwembad voor mannen, en dan rond tien uur komen wij kapot thuis om dan als een blok in slaap te vallen. Wat een feestdag en wat een geluk om moslim te zijn. Het gevoel van innerlijke rust in je hart, dat zou geen dief of ramp van jou kunnen afnemen.

http://www.youtube.com/watch?v=ZAqkHxnlwZo

Cairo, mijn woonplaats

Bismillaah(In de Naam van Allaah)al7amdolillaah(Alle lof zij Allaah),

as-salaamo 3alaykom wa ra7matollaah (vrede zij met u en de barmhartigheid van Allaah).

Ik woon in de stadal-Qaahirah (Europese naam: Cairo), en dit is een stad van ongeveer 20 miljoen inwoners ergens midden in Egypte. Deze stad alleen al heeft meer inwoners dan Nederland als land, sinds Nederland ongeveer 16-17 miljoen inwoners heeft en deze stad Cairo ongeveer 20 miljoen. Dus laat staan hoeveel mensen er wel niet in heel Egypte wonen.

Cairo (Arabische naam: al-Qaahirah) is dus een enorme stad, en het reizen van het ene deel naar het andere is een reis...althans datzou je denken. Maar dit is niet helemaal waar, want de infrastructuur is geweldig. Bovendien als je in een taxi stapt, dan is het alsof je in een race auto bent gestapt, want snelheden van 100 km per uur op een normale wegis hier normaal, en de gordel...? Die vind je gewoon niet in de auto. Wat ook mooi is, is dat je geen files tegenkomt zoals in Nederland, ondanks de chaos soms op de weg. Dat is dan wel weer heerlijk, en je bereikt je bestemming meestal heel snel en goedkoop. Je hebt keuze uit de metro, tram, taxi, micro bus, trein of de bus.

Het weer is hier in de winter rond de 15 graden Celsius rond fadjr(als de zon nog niet is opgekomen) en in de middag 20-25 graden Celsius. In de zomer is het 's nachts koud en overdag rond de 30 graden Celsius, en soms loopt het uit tot rond de 40 graden Celsius. Als het regent, dan regent het ook hard, maar niet lang.

Ik woon in de regiomadinat Nasr, in de wijk hay 'aashir( wijk 10). Deze wijk is opgedeeld in swisri A en swisri B. Ik woon in Swisri B. Het is een soort midden-hoge klasse wijk en het is jammer genoeg niet zo groen, maar het is wel heel islamitisch. Het is een wijk waarin je bijna alleen maar baarden ziet en niqaab. De zijkanten vanflatgebouwen staan vol met graffiti van dhikr(gedenking) van Allaah of mooie islamitische teksten.

De eerste keer dat ik hier kwam raakte ik in de war. Opeens was alles in het Arabisch geschreven. Dus ik die al 20 jaar, waar ik maar kijk,Europese letters lees, zie nu alleen maar Arabische letters en Arabische getallen(die zien er anders uit dan). Ga je naar een restaurant krijg je een menu dat volledig in het Arabisch is (de honger leert jou wel lezen). Kortom, alles is gewoon Arabisch.Dat was wel wennen in het begin, maar nu heb ik er al7amdolillaah geen enkele last meer van en is het heel normaal voor mij.

(Vlieg) reis naar Egypte

Dit was de eerste keer dat ik voor lange tijd weg zou blijven, ver bij mijn familie vandaan. Hoewel ik vaak zes weken lang alleen heb doorgebracht tijdens zomervakanties, was het dit keer niet hetzelfde. De afscheid was dan ook niet makkelijk. De o zo verwende nest is nu weg onder mama's barmhartige vleugels. Ver weg van papa's machtige koninkrijk. En doei lieve, jonge tante met wie ik zoveel heb meegemaakt. En ook dag oma en opa, van wie ik veel hou. En natuurlijk beslamma bye bye drie broertjes en zusje wiens steun en leuke tijden ik zal missen.

's Ochtends vroeg vertrokken wij naar Brussel. Eenmaal daar ingecheckt, en afscheid genomen van mijn lieve mama en papa, stapte ik in de vliegtuig. Ik was zelfs de eerste die het vliegtuig in mocht stappen en kreeg dan ook een gepaste felicitatie van de stewardesse, die bij de deur stond en deze moslim in islamitische gewaad toeliet tot het vliegtuig.

In het vliegtuig zat ik naast een oude man. Deze man was een Belgische toerist, die ook het Midden-Oosten als bestemming had. Duuh, waarom zit hij dan anders naast mij, in dezelfde vliegtuig? Naast hem zat zijn vrouw. Het vliegtuig zag er wel vol uit. Ik zat niet bij het raam, maar wel bij de vleugel. Maar dit keer maakte ik niet de grap om te doen alsof ik zoo blij was dat ik bij de vleugel zit, zoals de keer naar Londen, samen met mijn Turkse broeder. Ik meen het; dit kan jouw zoveel problemen besparen als moslim zijnde.

Nadat het vliegtuig was opgestegen, begon mijn buurman langzaam een gesprekje met mij aan te knopen. Waarschijnlijk sliep zijn vrouw. Het gesprek was meer een monoloog, maar hij leek zich prima te vermaken met mij, die hem een luisterend oor gaf. Bij de berbers is het namelijk zo dat je naar ouderen moet luisteren, omdat deze wijs zijn en jij veel van hun kan opsteken.

Het hoogtepunt van deze gesprek werd bereikt toen de mooiste stewardesse langs kwam. Hij maakte namelijk een opmerking, waar je als moslim stevige hartkrampen aan overhoudt. Ik keek hem dan ook zodanig verbaasd en geschrokken aan, dat hij niks anders deed, dan vol schaamte en verlegenheid zeggen: ‘Smaken verschillen zo te zien.'

Ik besloot dan ook om eindelijk wat geluid uit mijn mond te produceren, en vertelde hem over de Islaam. Nu waren de rollen omgedraaid. Ik was nu ‘de wijze'. Hij luisterde aandachtig, en toen ik door had dat het tijd was om te bidden, verrichtte ik het gebed in mijn stoel, waar de oude man en vrouw respect voor hadden.

Het vliegtuig was geland, en wij konden uitstappen. Er stond een lange rij, voor de loketten waar je jouw paspoort moet afgeven. En om mij heen stonden opeens drie andere broeders met enorme baarden en islamitische kleding. Wij werden dan ook uit de rij gehaald door de agent. Natuurlijk zouden wij een VIP behandeling krijgen, maar niet heus.

We mochten vandaag een bezoekje brengen aan de geheime dienst. Dus na heel lang wachten, mochten wij op stoeltjes zitten voor een kamer. Wat lief, van staan lietenze ons op stoelen zitten. Daar mocht ik ook heel lang wachten met deze broeders, totdat ik mijn naam hoorde vallen. Zenuwachtig en aan de andere kant blij, stond ik op.

Na een korte interview en wat beledigingen slikken van deze twee mannen, werd er tegen mij gezegd: ‘Welcome to Egypt'.

Blij en opgelucht uit de kamer gekomen, zag ik dat één van de broeders op mij had gewacht. Ik informeerde hem wat ik had meegemaakt, en hij informeerde mij wat hij in ‘de kamer' had meegemaakt. We werden snel goede vrienden.

Deze broeder had gelukkig vervoer geregeld. Zijn vrienden zouden hem namelijk ophalen. Dit bespaart heel wat onderhandeling en stress met de taxi chauffeurs. Hij bracht mij dan ook naar mijn nieuwe huis in Egypte in een auto. Al7amdolillaah.

Dit was mijn eerste reis naar Misr (Egypte).