Dit was de eerste keer dat ik voor lange tijd weg zou blijven, ver bij mijn familie vandaan. Hoewel ik vaak zes weken lang alleen heb doorgebracht tijdens zomervakanties, was het dit keer niet hetzelfde. De afscheid was dan ook niet makkelijk. De o zo verwende nest is nu weg onder mama's barmhartige vleugels. Ver weg van papa's machtige koninkrijk. En doei lieve, jonge tante met wie ik zoveel heb meegemaakt. En ook dag oma en opa, van wie ik veel hou. En natuurlijk beslamma bye bye drie broertjes en zusje wiens steun en leuke tijden ik zal missen.

's Ochtends vroeg vertrokken wij naar Brussel. Eenmaal daar ingecheckt, en afscheid genomen van mijn lieve mama en papa, stapte ik in de vliegtuig. Ik was zelfs de eerste die het vliegtuig in mocht stappen en kreeg dan ook een gepaste felicitatie van de stewardesse, die bij de deur stond en deze moslim in islamitische gewaad toeliet tot het vliegtuig.

In het vliegtuig zat ik naast een oude man. Deze man was een Belgische toerist, die ook het Midden-Oosten als bestemming had. Duuh, waarom zit hij dan anders naast mij, in dezelfde vliegtuig? Naast hem zat zijn vrouw. Het vliegtuig zag er wel vol uit. Ik zat niet bij het raam, maar wel bij de vleugel. Maar dit keer maakte ik niet de grap om te doen alsof ik zoo blij was dat ik bij de vleugel zit, zoals de keer naar Londen, samen met mijn Turkse broeder. Ik meen het; dit kan jouw zoveel problemen besparen als moslim zijnde.

Nadat het vliegtuig was opgestegen, begon mijn buurman langzaam een gesprekje met mij aan te knopen. Waarschijnlijk sliep zijn vrouw. Het gesprek was meer een monoloog, maar hij leek zich prima te vermaken met mij, die hem een luisterend oor gaf. Bij de berbers is het namelijk zo dat je naar ouderen moet luisteren, omdat deze wijs zijn en jij veel van hun kan opsteken.

Het hoogtepunt van deze gesprek werd bereikt toen de mooiste stewardesse langs kwam. Hij maakte namelijk een opmerking, waar je als moslim stevige hartkrampen aan overhoudt. Ik keek hem dan ook zodanig verbaasd en geschrokken aan, dat hij niks anders deed, dan vol schaamte en verlegenheid zeggen: ‘Smaken verschillen zo te zien.'

Ik besloot dan ook om eindelijk wat geluid uit mijn mond te produceren, en vertelde hem over de Islaam. Nu waren de rollen omgedraaid. Ik was nu ‘de wijze'. Hij luisterde aandachtig, en toen ik door had dat het tijd was om te bidden, verrichtte ik het gebed in mijn stoel, waar de oude man en vrouw respect voor hadden.

Het vliegtuig was geland, en wij konden uitstappen. Er stond een lange rij, voor de loketten waar je jouw paspoort moet afgeven. En om mij heen stonden opeens drie andere broeders met enorme baarden en islamitische kleding. Wij werden dan ook uit de rij gehaald door de agent. Natuurlijk zouden wij een VIP behandeling krijgen, maar niet heus.

We mochten vandaag een bezoekje brengen aan de geheime dienst. Dus na heel lang wachten, mochten wij op stoeltjes zitten voor een kamer. Wat lief, van staan lietenze ons op stoelen zitten. Daar mocht ik ook heel lang wachten met deze broeders, totdat ik mijn naam hoorde vallen. Zenuwachtig en aan de andere kant blij, stond ik op.

Na een korte interview en wat beledigingen slikken van deze twee mannen, werd er tegen mij gezegd: ‘Welcome to Egypt'.

Blij en opgelucht uit de kamer gekomen, zag ik dat één van de broeders op mij had gewacht. Ik informeerde hem wat ik had meegemaakt, en hij informeerde mij wat hij in ‘de kamer' had meegemaakt. We werden snel goede vrienden.

Deze broeder had gelukkig vervoer geregeld. Zijn vrienden zouden hem namelijk ophalen. Dit bespaart heel wat onderhandeling en stress met de taxi chauffeurs. Hij bracht mij dan ook naar mijn nieuwe huis in Egypte in een auto. Al7amdolillaah.

Dit was mijn eerste reis naar Misr (Egypte).