Het leven kent ups en downs. Dit is bepaald door Allaah, deal-Wijze, deal-Wetende.Dit keer was het een down, de tijd van dedemonstraties. Een tijdvan veiligheid naar gevaar, vanovervloed naar beperking en van gezond naar ziek.

En Wij zullen jullie zeker beproeven met iets van vrees en honger en vermindering van bezittingen en levens en vruchten. Maar geeft verheugde(goede) tijdingen aan de geduldigen. Degenen die wanneer een ramp hen treft, zeggen: ‘Inna lillaahi wa innaa ilaihi raadji'oen' (Voorwaar, aan Allaah behoren Wij, en voorwaar, tot Hem zullen Wij terugkeren.) (Koraan, hoofdstuk 2, vers 155-156)

En dit keer werd er geproefd van zowel vrees als honger, later zelfs vermindering in bezittingen en levens. Ik begon mijn dag zoals normaal, in de ochtend school en de standaard dagactiviteiten. De dag ervoor was het ook heel normaal en er was geen enkele teken van onrust. In de avond lopen wij, met ongeveer 5 personen, richting de Macdonald. Het eerste wat ons opvalt is dat de autowegen leeg zijn. Geen auto te bekennen, behalve weinig. Dit is iets wat ongelofelijk is in al-Qaahirah (Cairo). We besluiten om dan maar lopend te gaan, wetende dat de Mac zo'n half uurtje lopen zal zijn.

Nadat wij aangekomen zijn bij de Mac, zien wij dat deze filiaal gesloten is. Wij zijn zeer verbaasd en begrijpen er niks van. Vreemd kijken wij elkaar aan, maar al snel heeft iemand onder ons een oplossing. 'Wij lopen gewoon naar de volgende Mac.' Allen akkoord en al lopende, komen wij aan het einde van de straat opeens heel veel mensen tegen. Dit bracht blijdschap en aan de andere kant ook een beetje angst, want het waren niet de type mensen die je onder ‘goed' zou categoriseren.

Wij liepen naar een groepje en begonnen een gesprek. Hetgeen wij vroegen is niet waarom iedereen hier staat, nee! Onze maag sprak en wij vroegen waarom de Macdonald gesloten is!

De man informeert ons dat er een avond klok, die is allang ingegaan. 'Wat doen jullie hier nog?'

SubhanAllaah,dat was een vraag waar wij zelf ook geen antwoord op hadden. Er brak discussie uit tussen ons, terwijl wij niet wisten wat er gaande was.

Van de vijf trokken drie zich terug. Twee gingen verder naar de andere Macdonald. Van sommigen had het verstand dusgewonnen en van anderen de maag. Uiteindelijk bleef ik alleen over, wegens een misverstand over de ontmoetingsplek. Ik besloot om maar alleen naar huis te lopen, en zo snel mogelijk thuis te komen.

Op de terug weg, ging adhaan(gebedsoproep) van het laatste gebed van de dag, namelijk al-‘Ishaa. In Cairo, de stad van de duizenden minaretten, hoef je geen zorgen te maken om een moskee. Ik kwam een moskee binnen en dit was een klein moskeetje. Het was leeg en er zat slechts een jongeman in de moskee en wat kinderen. Ik vroeg hun om de situatie, maar vol wantrouwen stelde hij mij tegenvragen en geen antwoorden op mijn vraag. Nadat ik bleef volhouden, vertelde hij mij dat ik beter niet op straat kon zijn en dat er een avond klok is. Ik bleef de situatie overpeinzen, en we stonden op om te bidden. Dit gaf innerlijke rust en moed en bracht kalmte en helderheid in het denken.

Degenen die gelovigen zijn en wiens harten tot rust komen door het gedenken van Allaah. Weet: door het gedenken van Allaah komen de harten tot rust. (Koraan hoofdstuk 13, verzen 28-29)

Meteen na het gebed zette ik mijn reis voort naar huis.

Eindelijk! Ik hoefde alleen nog maar een hoofdweg op te gaan. Toen ik de hoofdweg opkwam, was mijn weg geblokkeerd. Een enorme menigte dat stond te demonstreren en langzaam mijn kant op leek te komen. Van stilte naar een chaos van geschreeuw. Van lege straten naar een volle weg. Ik keek verbaasd, en besloot dat het niet verstandig was om door de menigte heen te gaan.

Ik moest maar een omweg te maken, wat betekende dat ik niet de hoofdweg kon nemen, maar deze moest oversteken om via zijstraatjes thuis te komen. Van zijstraatje naar zijstraatje.

In de zijstraatjes renden er op een gegeven moment veel mensen tegen mijn richting in, maar ik die al moe was van het lopen, besloot om toch door te lopen. Vooral toen ik één van de renende vroeg waarom er wordt gerend. Het enige wat ik te horen kreeg is ‘ik weet niet'. Dit was dus geen overtuigend antwoord om met hun mee te rennen, wat ik vroeger als marokkaan wel vaak heb gedaan.

Ik liep verder en het bleek gewoon loos alarm te zijn, want er was niks aan de hand. Mensen brengen andere mensen op devlucht om niets en mensen volgen anderen in paniek zonder dat zij weten waarom. Je krijgt gedachtes als' 'willekeurige arrestaties' of 'schietpartij', wantals een menigte jou kant op komt rennen, heb je al snel de neiging om met hun mee te rennen, omdat je denkt dat er gevaar is.

Toen ik in mijn straat was aangekomen, ging ik het huis binnen, waar ik een bezorgde medebewoner aantrof die ons al die tijd probeerde te bereiken maar geen contact kon leggen. Hij bracht mij op de hoogte van wat hij weet en ik bracht hem op de hoogte van wat ik weet.

Wij verbleven de avond samen en later kwam de derde binnen. Nu was het compleet en wij sliepen daarna.

Op zulke momenten vraag je jouwzelf onder andereaf: 'Wat is er precies aan de hand?', 'Hoe ernstig is het?','Wie is met mij en wie is tegen mij?' 'Wat kan ik het beste doen nu?'en'Ben ik nog veilig?' .

En dit was nog maar de eerste dag.