In de ochtend, na het ontbijt, werd ik opgehaald door een vriend. Samen zouden wij naar school gaan. Eenmaal aangekomen op de hoofdweg, troffen wij bijna geen vervoer aan, net zoals op de avond van dag één. Er was geen enkele bus te bekennen en na heel lang wachten, besloten wij maar een taxi te pakken als die langs zou komen. We moesten dit keer maar duur naar school, dus samen stappen wij de taxi in.

Tijdens deze rit zijn wij veel te weten gekomen. De taxi chauffeur bracht ons op de hoogte van veel zaken en berichtte ons ook dat hij misschien niet genoeg brandstof had voor tot aan onze bestemming. De pompstations waren namelijk afgesloten en er was geen diesel of benzine. Daarbovenop kwamen wij erachter dat onze telefoons geen bereik hadden. Een simpele oorlogstactiek! Natuurlijk zou meneer de generaal de infrastructuur en communicatie plat leggen. Geen internet, geen telefoon bereik, geen brandstof voor vervoer. Kortom, alles lag stil.

Wij kwamen op school aan, en daar troffen wij maar heel weinig mensen aan. Zelfs veel leraren waren niet gekomen en naar hun dorpen vertrokken. Wie weet... het zou zomaar eens de kant van Libië op kunnen gaan, bedoelende wat daar nu plaatsvindt aan oorlog en verzet. Er werd ons gelukkig nog wel les gegeven door de aanwezige leraren. Ook werd ons verteld dat de school na deze dag zou sluiten, en zij niet exact weten wanneer deze weer open zal zijn. Vakantie!

Na de les vertrokken wij terug naar huis. Thuis aangekomen, zag ik enorme rijen bij de brood bakkerij. En bij de winkels… de schappen zagen er leeg uit.

Wat betreft het brood, dat had niks te maken met dat het op zou kunnen gaan. Het is gewoon heel belangrijk voor de Egyptenaren. Net zoals berbers - die alles met brood moeten eten - brood als heilig zien. De avondklok was ingesteld en om 16:00uur moesten de winkels dicht. Dus wil jij brood of eten, dan koop jij dat vóór vier uur. Alhoewel ik later ontdekte dat veel winkels lak hadden aan deze regel, en nog tot laat open bleven. Maar dat was onze wijk geheimpje… tegen niemand vertellen eh!

Een winkelier informeerde mij dat de grote bedrijven gestopt waren met het verkopen van hun producten en dus gesloten waren. De komende paar weken zal er geen voorraad meer binnen komen. Tijd om voorraad op te slaan. De spinnenweb kasten in de keuken werden gevuld.

Later in de avond moesten wij de straat op met wapens. Denk niet aan bazooka’s en ak-47. Nee, het waren gewoon messen, stokken, etc. Iedereen had wapens, zelfs kleine kinderen liepen met stokken en werden de moed in gepraat door hun moeders en anderen, om vandaag mannen te zijn. Waarom?

Wat bleek er nou? Wij wonen in Swisri B, en Swisri A, de wijk naast ons, werd geplunderd door criminelen. De gevangen waren namelijk los gelaten en leefden zich uit. Alle politie en militair was naar het Tahrir plein, dus er was ‘officieel gezien’ niemand om hen te stoppen. We hoorden getallen als 6000 gevangen, en anderen overdreven het naar 60.000. Wij konden nog weleens de volgende wijk worden.

Nog een simpele oorlogstactiek van meneer de generaal. Natuurlijk! Want dan gaat het volk de demonstranten haten en naar hun wijzen. Door hun krijgen wij geen eten meer! En door hun worden nu onze bezittingen gestolen! Waarom moesten zij nou demonstreren? Zo vergeet je even wie de echte dader is.

Iedereen ging naar buiten, en de straten waren vol met buurtbewoners. De kinderen hadden als taak om door de straten te rennen en mensen naar de plek te leiden, als er iets gebeurde op een plek. Iedereen had nummers uitgewisseld en er werden vele blokkades gezet. Je kon niet van plek A naar plek B, behalve als je zin had om door tien zelfgemaakte douanes heen te gaan, waarin jij jezelf identificeert en misschien zelfs getuige moet halen die voor jou zal getuigen dat je in onze wijk woont. En zo om de tien meter verricht je deze handeling opnieuw, totdat je het spuugzat wordt.

Een groepje van ongeveer 100 criminelen waagde het om in onze wijk te komen, daar, bij een van de wijkgrenzen. Die hebben natuurlijk een regen aan zelfgemaakte molotov cocktails geproefd en een enorme schrik meegekregen, vanwege een achtervolging van een enorme leger buurtbewoners die snel bij elkaar is geroepen door het werk van de kleine kinderen. Zij sloegen op de vlucht en zijn sinds die dag niet meer gezien. Dit was de tijd van takbeer(Allaaho akbar).

Onze buurt bleef veilig en elke avond en nacht namen de jongerende taak van bewaken op zich. Er werd samen gewerkt om alles veilig te houden, want samen sta je sterk. Het bleef ook veilig al7amdolillaah. Net zoals wij één zijn tijdens het gezamenlijk gebed, waren wij één tijdens deze momenten. Maar onthoudt, het is Allaah die ons veiligheid schonk, en onthoudt ook dat de profeet vrede zij met hem en de metgezellen veel ergere dingen hebben meegemaakt, en toch standvastig bleven glimlachend door het leven. Waren wij maar net als hen!

Denken jullie dat jullie het Paradijs zullen binnengaan, terwijl jullie nog niet datgene is overkomen wat degenen vóór jullie is overkomen? Rampen en tegenspoed troffen hen en zij werden zodanig geschokt dat de Boodschapper en degenen die met hem geloofden, zeiden: 'Wanneer komt de hulp van Allaah'? Weet: voorzeker, de hulp van Allaah is nabij. (Koraan, hoofdstuk 2, vers 214)