Bismillaah (in de naam van Allaah)

Op een dag werd ik ziek in Egypte, iets dat ik niet snel zal vergeten. Soms wordt je van de kleinste dingen ziek. NOOIT eten bewaren in de koelkast, is het advies.

Als ik terug kijk, dan is het een wonder, dat ik niet ziek werd van al dat giftige kraanwater dat ik heb gedronken. Of dat half gare vlees van de straten. Zelfs niet de zure melk met rijst, dat echt dodelijk smaakte. Nee, niks van al dat eten die ik buiten eet. Zelfs de bacterie bommen van een sandwich die ik dagelijks at, bleek mijn lichaam imuum tegen te zijn. Dit maakt jou achteloos en je durft elke keer een stapje verder te zetten. En nee, het ging niet zo ver dat ik uit vuilnisbakken en containers durfde te eten. Wel had ik de Egyptische sandwiche ontdekt.

De inhoud van deze ' egyptische sandwiches' die een paar eurocent kosten, wordt in olie gekookt dat geen verversing kent. Toen een broeder mij het broodje zag eten, zei hij vol schrik: 'Brother, you know how they made that... The oil is black!' En toen hij mijn mond richting het broodje zag gaan zei hij, alsof hij de hoop op mijn volgende seconde had opgegeven: 'Allaah's with you', hoofdschuddend.

Het afwegen tussen mogelijk doodgaan of genieten van dit broodje waar jij je in Nederland bont aan blauw aan betaald, was zoals een wenkje van het oog. En het weggooien van het broodje is iets wat tegen mijn natuur in gaat. Dat broodje, waar mensen in Afrika ' U' tegen zeggen. Dat broodje is brood, hetgeen bij berbers heilig is en waarvoor je klappen op je achterhoofd hebt gehad omdat je perongeluk op een broodkruimel stapte thuis. Kan je voorstellen! Weet je wel wat brood is en hoe belangrijk brood is? Het heeft zo veel waarde voor mij!!! Nee Grapje, het ging juist om het geld. Mensen die geld in een geluksput gooien naast mij, horen nooit de 'tik' tegen de bodem.... Dus hoe kan ik dat broodje weggooien, die ik geruild hebt tegen GELD. Alles groeit aan de bomen, behalve geld.

De aangeboren gierigheid die men via de voorouders erft is onvermijdelijk tot uiting gekomen via de genen der gierigheid die de oorlog in de kern van de cellen op DNA vlak wonnen. Het DNA is dus nu puur Z, met een vleugje Ch. Schuldig, tot het tegendeel bewezen is. Maar om te leren, moet je voelen. Snap je nu waarom je zoveel klappen kreeg van je ouders?

Dit keer dus ook. Deze soort broodje kostte mij een flinke trauma. Het broodje is dan ook op de zwarte lijst bij mij. Ik verraad zelfs zijn naam! NOOIT MOET JE TA'MIYYAH BESTELLEN!

Geloof het of probeer het, maar in Egypte ziek worden, is echt niet leuk. Hoewel ik vergeten ben hoe mijn huisarts er in Nederland uitziet, kennen de priveklinieken en apothekers mij hier al te goed. Niet voor niks doe je ervaring op als zelfstandige, zonder moeder of vader om je heen. Zij die het gif van je af pakken, al is het met de hand tot in je maag. De beproeving hier in Egypte is dan ook zwaar, vooral als je omrekent naar euro's. Al het eten is goedkoop.

Ik kocht dus een broodje aka Egyptische sandwich van 75 Qirsh, oftewel 3/4 Djinayh. Dus minder dan een Djinayh voor de rekenwonders onder ons. Wees eerlijk... als broodjes kaas bij de AH 10 cent waren, was je daar elke dag! Het was dus zo goedkoop dat ik, geinspirreerd door meneer Krabs van Spongebob, een voorraad wou aanleggen. Twee nu opeten en eentje in de koelkast tot morgen. Immers wordt je lui van veel eten, en bovendien was dat heen en weer lopen meer een estafette geworden.

Het was juist die ene, die ik genadevol uitstel gaf tot morgen, voordat het vermorzelt zou worden in mij mond. Hij die overnachtte was hij die mij in de rug stak. Hij had allientie gesloten met de vijand, mister ' bacterie' . Vergelijk hem maar met Plankton. Ik at hem dus op in de avond en niet in de ochtend.

In de ochtend werd ik wakker met hevige buikpijn. Een gezonde Marokkaan denkt, ff op de andere kant liggen, en safi weg pijn. Maar ewaa saafi, niks hielp. 8 uur lang lag ik daar half dood op de grond, niet eens op de matras. Het kwam in mij op dat 8 uur lang, NON-STOPhevige pijn, misschien, heel misschien, iets ernstigs kan zijn. Ik herinnerde mij nog een ziekenhuis, dat mooie groene grote letters had. ' Al-Amal hospital' stond op de zijkant. Elke ochtend zie ik hem als ik in de bus naar school zit.

Ik besloot lopend te gaan, want taxi kost geld. Klaar! dan maar dood onderweg naar het ziekenhuis gaan, misschien nog shaheed. Immers had ik ergens gelezen dat als je overlijdt wegens je maag, je martelaar bent. Nog meer reden om geen cent te geven aan die vierwielers. De enige auto's die nog spiegels hebben in Cairo, immers moet je de klant nooit over het hoofd zien met de concurrentie om je heen.

Lopen naar die ziekenhuis dat eigenlijk ver was. Het was een moeilijke reis, wollaah ik hield zelfs mijn handen op mijn buik, wegens de pijn. Maar eindelijk aangekomen bij het gebouw dat een 'ziekenhuis' moest voorstellen, kom ik erachter. Het gebouw ziet er echt nieuw uit, en hij was wit (In Cairo is alles zwart wegens de smog). Ik had... Of nee wacht, luister luister... ik liep de poort verderop binnen, want de deur van de hek van het ziekenhuis was gesloten. Daar stond een bewaker. Ik vroeg hem netjes waar de ingang van deze ziekenhuis was. 'Deze ziekenhuis is allang buiten werking, hij is leeg.' Kreeg ik te horen.

Samen keken we naar het lege gebouw. Hij met herinnerinneringen aan de goede tijden daarin en ik met ogen waarvan het gebouw elk moment kan instorten. SubhanAllaah, ik had nooit de moeite genomen om ERIN te kijken. Die letters op de buitenkant waren ook te mooi en eisen alle aandacht. Wat mooi was van buiten, is leeg van binnen. Geldt ook voor dit wereldse leventje. Onthoudt dat o moslim.

' Je moet naar wijk 4 (ik woon in wijk 10), daar Is een prive kliniek'.

Spijtig, jammer en Schone! Ik was gedwongen om een taxi te nemen. Alleen mij kan dit overkomen. De slag gewonnen, maar niet de oorlog. Ik hield een taxi aan, en deed alsof ik bijna dood ging. Waarom? Taxi's hebben tellers vriend! Ze tellen het aantal kilometers, en ook de tijd! Daar ga je voor dokken. En acteurs dat ze zijn, ze komen aanracen, maar eenmaal erin... alsof je op een ezel bent gestapt. En de teller die gaat dan lachen en die teller laat je niet eens genieten van hetgeen om je heen.

Hij bracht mij netjes, en snel. Op het einde wou hij geen geld aannemen, omdat hij zoveel medelijden met mij had. Tijdverlies. Normaal verlies ik tijd aan vechten over de prijs, vandaag omdat hij 'the good guy' wou uithangen. Dit raakte mijn hart, en ik gaf 'm meer dan normaal. Nu ik dit schrijf, komt het in me op dat hij mij waarschijnlijk heeft geflasht en ik getrapt ben in zijn act. Geen probleem, omgerekend heeft ie maar een euro gekregen.

In het ziekenhuis werd ik van plek naar plek verwezen, met ondertussen de pijn die zijn werking deed tijdens deze minuten. In Egypte is het zo, eerst betalen, dan pas behandeling. Hebben deze mensen dan niet door dat als ik daar doodval, ze meer aan de schoonmaker kwijt zijn om mij naar buiten te vegen, dan wat ik aan die behandeling betaal(omgerekend betaal je 1,50 euro voor een onderzoek).

Ik kreeg een papiertje en mocht wachten op de dokter. De pijn werd vermindert met wat ik om mij heen zag. Mensen waren er echt slecht aan toe, en toch zo aardig. Ze hielpen mij en gaven mij tips. Maar toch, de pijn die ik had. Ik heb twee keer bij de dokter inval gedaan, terwijl ik nog niet aan de beurt was. Geleerd in Marokko, waar het wel lukt. Uiteindelijk mocht ik wachten, en na korte tijd, zie daar mijn naam werd geroepen.

Ik vertelde de dokter gelijk dat ik van Nederland ben. Respect moet je afdwingen. Dan hoeft ze mij ook niet die goedkope medicijnen voor te schrijven of te denken dat ik niks weet van geneeskunde. Ze kon niet rechts, maar ook niet links.

Daarna vertelde ik haar wat ik had, en sinds wanneer. Toen ik vertelde dat ik Ta'miyya had gegeten, schoot zij in de lach. 'Waarom eet je dat dan?' vroeg ze lachend. Natuurlijk, dokter heeft altijd gelijk. Behalve dat je de nodige kennis pas van de dokter te horen krijgt als het te laat is.

Aan de overkant was een apotheek, waar ik naar toe liep. Ik kreeg nog een speciale tip van deze dokter, en hij werkt echt. Als je buikpijn voelt, moet je citroen of limoen uitpersen(het liefst veel) en dat mengen en drinken met thee (hete). Zonder suiker want dat verpest de werking. Het werkt echt, en het is beter dan die drugs dat je krijgt voorgeschreven.

Anti-bioticum een paar dagen, en klaar ik was weer de oude. Ik had buiten eten gebanned, maar dat hield ik maar een week vol. Ik moet meer met mijn vader omgaan die watermeloen voor drie jaar had verbannen. De echte mannen uit de bergen, daar kan je niet aan tippen. Ik heb veel stappen terug genomen, en zet geen stap vooruit totdat ik nadenk. Nu kook ik meer thuis, maar af en toe buiten eten kan geen kwaad. Jullie hebben een tip van de dokter gekregen, maar ik wil jullie ook een tip geven.

Kijk altijd in een openbare gebouw, hoe mooi die ook mag zijn.